Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε

Τα χρόνια περνάνε τόσο γρήγορα, τόσο βιαστικά, τόσο απρόσωπα. Τόσο που λες καμιά φορά πως δε προλαβαίνεις να ζήσεις, να χαρείς, να παίξεις.
Τι κι αν έχεις περάσει από καιρό τα είκοσι σου χρόνια που σε βάζουν άθελα σου στο ώριμο κομμάτι της ζωής.
Εσύ θέλεις να παίξεις, να γελάσεις, να χαρείς…

Όπως παλιά τότε που ιδρωμένος γυρνούσες στο σπίτι απ’το παιχνίδι και ούτε να μιλήσεις δε μπορούσες από το λαχάνιασμα.

Σκέφτεσαι τι έχει αλλάξει, τι μας κάνει κάθε χρόνο και διαφορετικούς. Τα βάζεις κάτω, τα ζυγίζεις και λες:

“Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι ”


Για αυτό κάθε φορά ότι κι αν έχει συμβεί, ότι κι αν μας έχει επηρεάσει, είμαστε εκεί, ξέρουμε πως :


“ Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους ”


Αυτό που μας ενώνει κάθε καλοκαίρι, χρόνια τώρα, ξεπερνάει την καθημερινότητα και με όσα αυτή μας φορτώνει. Η παρέα, οι φωνές, τα γέλια, οι πλάκες ακόμα και οι κόντρες είναι κάθε καλοκαίρι εκεί, έτοιμες να ξαναζήσουν μέσα από μας έστω και για λίγες μέρες την ένταση που τον υπόλοιπο χρόνο ζητούν. Την ένταση που δίνει ζωή στο χωριό…


Όμως ανησυχείς και φοβάσαι πως κάποια μέρα αυτά θα χαθούν, θα ξεχαστούν, θα γίνουν παρελθόν. Στην αρχή θα πεις εντάξει, δε πειράζει, λογικό…όμως μέσα σου θα ελπίζεις κάτι τέτοιο να μείνει μόνο στη σκέψη και κάνεις τα πάντα για να μην συμβεί.


Στο τέλος όμως αισιοδοξείς, σκας ένα χαμόγελο και λες:

“ Τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε ”


Εις το επανιδείν…

Γιάννης.